Μια εκκωφαντική σιωπή στο βυθό της μοναξιάς σου...



Σε
κοιτάζω και περνάω μέσα από τα μάτια σου απευθείας στην καρδιά σου...Έχω βρει τον τρόπο να περάσω τις σφραγισμένες πόρτες τις καρδιάς σου.
Προχωράω μέσα στο σκοτάδι φοβισμένος, μοναχά με ένα κερί για φως και με ότι άμυνα μου έχει απομείνει από τον θλιμμένο ήχο της καρδιάς σου.
Δεν
έχω χάρτη της ψυχής σου ούτε της καρδιάς σου. Ακούω τις νότες του βιολιού και απλά προχωράω.
Τις
ακολουθώ αλλά ,ω θεέ μου, εκείνες όσο τις πλησιάζω τόσο χαμηλώνουν. Πόσο πονεμένες νότες. Είναι νότες μιας άλλης κλίμακας. Της δικής σου κλίμακας. Δε τις έχω ξανά ακούσει. Πιο πέρα τα πλήκτρα ενός πιάνου κάνουν αισθητή της παρουσία τους.
Σημάδια
του χρόνου παντού, χρόνου ο οποίος μπήκε και δεν βρήκε κανέναν. Φοβήθηκες και έκλεισες το μέσα σου για να ζήσεις στην ασφάλεια σου. Παρατηρώ γύρω μου ότι μπορώ μέσα στο σκοτάδι, με την βοήθεια ενός κεριού. Φαντάζει σαν μεγαλοπρεπής πύργος. Εντυπωσιακός θα ήταν με φώτα και χαρούμενες ψυχές αλλά τώρα φαντάζει τόσο τρομακτικός...
Το
κερί τρεμοπαίζει από μία παρουσία! Είσαι εσύ; Ναι είσαι εσύ...
ναι εσύ... εσύ... εσύ...
δε με αναγνωρίζεις. Δεν έχεις την δύναμη να πιστέψεις πλέον την αλήθεια επειδή σου πρόσφεραν απλόχερα ψέμα και πόνο για αληθινή αγάπη.
Δε με πιστεύεις. Δε πιστεύεις τίποτα. Ούτε το σημάδι μου.
Σε πιάνω από το χέρι και το πρόσωπο σου γίνεται τρομαχτικό.
Φοβερή
η παρουσία σου - με τρομάζει δε μ' αφήνει να αναπνεύσω. Ο φόβος σου γίνεται οργή και το θάρρος μου φοβία. Ένα ουρλιαχτό αθώας ψυχής βγαίνει από μέσα σου μαζί με έναν δυνατό αέρα που μαζί του φέρνει σκόνη και μου σβήνει το κερί. Με ρίχνεις κάτω και εγώ χάνω τις αισθήσεις μου.
Με
βρίσκουν οι αισθήσεις μου στην κορυφή του πύργου και κάτι να με κρατάει από τον λαιμό και να μου ζητάει να πω ότι, ότι δείχνω είναι ψεύτικο. Το φως των αστεριών διαγράφει στοιχεία του προσώπου σου. Εκείνα τα στοιχεία που θαύμαζα όταν εσύ κοιτούσες αλλού. Ψάχνω να βρω από κάπου να πιαστώ για να σου πω... ότι δεν έχω κάτι ψεύτικο.
Γρήγορη
απότομη και ψυχρή η κίνηση σου. Η διαδρομή μικραίνει προς το χώμα πολύ γρήγορα... Πνεύματα έρχονται γύρω μου και με ξεσκίζουν κάτω από το φως του φεγγαριού. Είναι δικά σου και με τις εντολές σου μου ξεσκίζουν την ψυχή μου με μανία...
Το
ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Δεν αντέχω άλλο. Δε μου έχει απομείνει τίποτα άλλο.
Μια
δύναμη με τραβάει προς τα πάνω. Τα 'χω χαμένα και δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου. Ακούω ξανά τα πλήκτρα και μυρίζω το άρωμα σου.
Με
επαναφέρεις ξανά στην ζωή, έτσι τόσο απλά και μου λες να μείνω μακριά σου. Να φύγω από τον κόσμο σου και να μπω μέσα σε λέξεις που θες.
Δε
μπορώ να μπω μέσα ψέμματα για μια αλήθεια.
Σχώρα με μάτια μου...


Ναπολέων...