Νοηματικές νότες στις σταγόνες της βροχής




Σαν
βουβή ταινία μοιάζει η μεριά σου στο μυαλό μου. Δε σ' ακούω μάτια μου και έχω δοκιμάσει τα πάντα... Ίσως να φταις εσύ... ίσως να φταίω εγώ. Αόρατος τοίχος με μήκος όση η απόσταση μας.

Προσπαθώ να σου μιλήσω...
Προσπαθώ να σε ακούσω...
Προσπαθώ να σε νιώσω...

Ησυχία.

Η
απόλυτη ησυχία με ταράζει. Ανέκαθεν η ησυχία με τρόμαζε και τώρα πάλι τα ίδια. Θέλω να σου έρθω... όπως τα διψασμένα πουλιά ταξιδεύουν χιλιόμετρα για αυτό το οποίο τους προστάζει η φύση.
Θέλω
να σε δω.
Μια λέξη σου θα είναι προσταγή μου...
Λέξεις
λέξεις λέξεις χιλιάδες στον αέρα και όλες όχι δικές σου.
Κρίμα κρίμα κρίμα να μη μου στείλεις ένα σημάδι σου.
Η
βροχή μυρίζει το άρωμα σου... εδώ και μέρες αιωρήτε γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου και έξω μου.
Να
βγω βραχώ και να μου μυρίζεις μια ζωή... Πάμε...

Ναπολέων...
 

1 σχόλια:

sykaki είπε...

είναι κάτι μέρες... που κάποιος ταράζει τον ύπνο μου...
δεν τον ακούω δεν τον βλέπω...
μα αγκαλιάζει στοργικά παθιασμένα το είδωλο μου στον καθρέφτη κάνει το σώμα μου να πετάει άμυνες....
Δαίμονας μου παρουσιάζεται....
Θνητή με κάνει να νιώθω και θυσιάζει κάθε θνητό στοιχείο μου στην αθανασία του...

Μια κατάσταση περίεργη μια
ταραχή και ηρεμία περίεργη
δεν μπορώ δεν μπορεί...

Σαν την κατάσταση που ζεις εσύ