Αμυντικοί κώδικες



Τα
βήματα βαριά μέσα στο χώρο του μυαλού σου. Γυρίζω συνέχεια και προσπαθώ να καταλάβω το τι συμβαίνει μέσα σου. Κάθε σπιθαμή κάθε άμυνας σου κοιτάω και προσπαθώ να την αποκωδικοποιήσω.
Κάνω
μικρά διαλείμματα όποτε γυρίζεις από την άλλη τη ματιά σου. Η ασφάλεια σου αυστηρή όσο καμία άλλη...
Νιώθω
μόνος. Ευχάριστο και συνάμα δυσάρεστο. Γυρίζω και δε σε βρίσκω πουθενά... Ένας αέρας μου χαϊδεύει τα μαλλιά και, να, μου θυμίζει το δικό σου χάδι. Δε σε έχασα... απλά δε σε βλέπω... Προσπαθώ να βρω το συνδυασμό αυτής της άμυνας για να σε δω.

Μάταια, είσαι εκπαιδευμένη να φυλάς κάτι και να παραφυλάγεσαι εκεί γύρω.

Το
βλέμμα μου πέφτει χαμηλά και στο λιθόστρωτο διακρίνω κάποια σημάδια. Σημάδια που άφησες εσύ να δω και να "διαβάσω". Τώρα μένω μόνος, εγώ και τα σημάδια...

Μόνος, μόνο για όσο χρειάζεται για να φτιάξω το παζλ...

Ναπολέων...
 

Αιρετικές σκέψεις




Ξαφνικά,
περιβάλλον γνώριμο. Άραγε να έχω ξαναρθεί; Άραγε να είναι αυτό που ζητάω ή απλά να ζω με ψευδαισθήσεις; Μήπως τελικά ο δρόμος δεν είναι σωστός; Μήπως ... μήπως...  τόσες σκέψεις με γυροφέρνουνε σε σένα κάθε στιγμή.
Αν
η μέρα έχει δύο επιλογές εγώ είμαι συνέχεια δίπλα σου και σε νιώθω.
Άραγε
να είμαι σε σωστό δρόμο;
Ψάχνω
το χέρι σου και την ματιά σου γύρω μου. Ταξιδεύω συνέχεια μπροστά της ψάχνοντας τι είναι αυτό που κοιτάνε. Προσπαθώ να ανακαλύψω τι σκέφτονται...
Άραγε
να με πιστεύεις;
Προσπαθώ
να σου δείξω πράγματα και συναισθήματα. Να σε βάλω στον κόσμο μου αλλά φοβάμαι τόσο πολύ... μη φοβηθείς και τρομάξεις.
Σε
πιάνω από το χέρι τρυφερά και σε οδηγώ στη καθημερινότητα μου. Μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα με την καρδιά σου.
Φοβάμαι
μη θεωρήσεις κάτι ψεύτικο και φύγεις. Φοβάμαι να σου δείξω ότι θες να μείνεις μη σε φοβίσω και πάλι... Μην είμαι κάποιο απωθημένο σου και αύριο δε θα σε βρίσκω. Αυτά τα συναισθήματα, αυτός ο έρωτας, αυτή η τρέλα είναι τόσο γλυκιά. 
Δε
μιλάω όμως, αναζητάω το χέρι σου και είσαι εδώ. Τόσο τρυφερό συναίσθημα τα μάτια σου στα μάτια μου. Σήμερα θα σου έρθω χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα...

Ανυπομονησία...

Το τρένο μάλλον φτάνει στο προορισμό του.

Το
πρόσωπο μου κουρασμένο από το ταξίδι και το κορμί και η ψυχή ζητάνε ηρεμία και γαλήνη. Με υπομονή σιγά σιγά η ασφάλεια σου, θα με αναστήσει

Ηρεμία...


Ναπολέων...