Τα έγχορδα των φεγγαριών (μέρος Α')






Σήμερα
το φεγγάρι ακούγεται διαφορετικά. Καμία άλλη φορά δε το είχα ακούσει με αυτόν τον βαρύ τόνο. Ο αέρας είναι κρύος παρότι σήμερα είχε αρκετή ζέστη στο θάλαμό μου. Τα κάγκελα πιο κρύα από ποτέ. Όλα τόσο αλλαγμένα γύρω μου
Μόνο
εγώ είμαι ίδιος και δε νιώθω όμορφα σε μία τόσο μεγάλη αλλαγή. Γιατί να κρατάω όλα αυτά που δε χρειάζονται επάνω μου; Ίσως αυτά να είναι τελικά τόσο μεγάλο βάρος επάνω μου. Αν ο πόνος εξωτερικεύεται ως γέλιο, τότε ίσως να έχω αρκετό από δα αυτόν...
Το
άρωμα από το νέο άνθος του γιασεμιού μου μου φέρνει στο μυαλό ένα σχοινί που είχα φυλάξει στο πατάρι. Το είχα αγοράσει γιατί μου έκανε τόση εντύπωση... Κάποια πράματα στη ζωή μου πρώτα τα αγγίζω και μετά επιλέγω. Αυτό το σχοινί το είδα σε ένα πολυκατάστημα και μου έκανε εντύπωση το υλικό του. Δεν είναι σαν τα "τέλεια" πλαστικά σχοινιά. Έχει ατέλειες, η αίσθηση του είναι ζεστή παρότι είναι ψυχρό και η πλέξη του περίεργη, σαν εμένα.
Δε
το σκέφτηκα και πολύ και το άρπαξα από τον πάγκο. Σε όλο το δρόμο σκεφτόμουν ότι με αυτό ή θα στόλιζα κάτι πολύ όμορφο για να μπορεί να παίζει η γάτα της γειτόνισσας, ή θα έδενα κάτι πολύ βαρύ με αυτό. Δε γνωρίζω το γιατί, αλλά αισθανόμουν πλέον πιο "έτοιμος" σε οτιδήποτε θα απαιτούσε μία λύση με δα αυτό.
Νιώθω
ότι ήρθε αυτή η ώρα. Δε χρειάζεται όμως να στολίσω κάτι ούτε και να έδενα κάτι βαρύ με αυτό. Αίσθημα, συναίσθημα, τρόμος, ξέρω ή δε ξέρω τι είναι αυτό που θα γίνει μετά σηκώθηκα αργά και γρήγορα γρήγορα έψαξα και το βρήκα.
Ίδια
η αίσθηση όπως και τότε. Το ξετύλιξα ευλαβικά και άναψα ένα τσιγάρο. Έχει τόσο ησυχία που ακούγεται μέχρι και το χαρτί που παραδίνεται στη φλόγα. Φως δε χρειάζεται μιας και το φεγγάρι είναι απίστευτα απλόχερο μαζί μου απόψε. Το περιεργάζομαι χωρίς να ξέρω το ρυθμό των χεριών μου, ασυναίσθητα όμως έφτιαξα μια θηλιά.
Σάστισα...