Τα έγχορδα των φεγγαριών (μέρος Γ')

(συνέχεια από το μέρος Α')



"Κάποια πράγματα στη ζωή δεν έχουν την τέλεια συνέχεια των παραμυθιών, έτσι και εγώ παρέλειψα αυτά που έχει κλειδωμένα η καρδιά μου. Οπότε μη ζητήσεις μέρος Β'. 
Στάσου στο πλάι μου για να το δεις..."

...Περιεργαζόμουν
κάθε σημείο του σχοινιού, πόσο τέλεια περνούσε κάτω ή πάνω από τον εαυτό του ξανά και ξανά. Δε θυμάμαι ποτέ να έμαθα αυτόν τον κόμπο αλλά νιώθω ότι αυτός ξέρει πολύ καλά εμένα.
Είμαι
τόσο κουρασμένος από όλα αυτά που με έχουν κουράσει. Πράματα τα οποία με φθείρουν. Πράματα τα οποία φθείρουν εμένα. Το εγώ μου, το είναι μου και τον εγωισμό μου.
Είναι
τόσο δύσκολο να βρεις άνθρωπο ο οποίος να σε καταλάβει αλλά συγχρόνως όλοι είναι τόσο απαιτητικοί από σένα στο να τους δίνεις. Σιχάθηκα το να δίνω και να βλέπω ύστερα ότι δεν αξίζουν. Μπορεί τα συναισθήματα να μη κοστίζουν αλλά σίγουρα κοστίζουν σε μένα πολύ.
Κρατούσα
όλο και πιο σφικτά το σκοινί. Τα χέρια μου άρχισαν να ιδρώνουν. Σήκωσα το βλέμμα μου και σκέφτηκα ότι πρέπει να ηρεμήσω και να γαληνέψω. Βρήκα τον προορισμό του σχοινιού μου. Πρέπει να εξιλεώσω κάποια πράματα και πρέπει να γίνει σήμερα. Σήμερα που είναι όλα τόσο ήσυχα.
Το
στερέωσα ευλαβικά και λίγο ψηλά. Έχω αφήσει μόνο ένα κερί στο δωμάτιο να δημιουργεί σκιές και φυσικά το λατρεμένο μου φεγγάρι απ' έξω. Παίρνω ένα σκαμνάκι μικρό ξύλινο για να φτάνω εκεί πάνω. Περνάω ότι με βαραίνει αργά από το σχοινί. Είναι τόσο σκληρό σε αίσθηση στο δέρμα. Ίσως έτσι, σκέφτομαι, θα έπρεπε να αντιμετωπίζω και εγώ κάποια πράγματα. Χωρίς συναίσθημα. Νιώθω να αφήνει μικρές γρατσουνιές σε ότι ακουμπάει. Όλα είναι στη θέση τους. Τίποτα δεν έχω ξεχάσει. Πρώτη φορά θυμάμαι τα πάντα και σίγουρα περίμενα να υπάρχει υπερένταση αλλά αυτή τη φορά όχι... Με μικρές κινήσεις πηγαίνω το πόδι μου στην άκρη από το σκαμνάκι και εκείνο δεν αντέχει και φεύγει...

"Ένα τέντωμα σχοινιού και μετά ησυχία"

Το
μόνο που ακούγεται είναι το σχοινί το οποίο τρίβει ότι έχει πιάσει σφικτά και σκοτώνει. Μικρές κινήσεις. Μικρές, μικρές οι οποίες σιγά σιγά σβήνουν κ αυτές. Τίποτα δε κινείται. Μόνο η φλόγα αλλά στον τοίχο η σκιά από το φεγγάρι δείχνει μία τρομακτική σκηνή. Ποτέ δε σταμάτησαν οι κινήσεις αλλά όλο και δυναμώνουν. Τα χτυπήματα έντονα προσπαθώντας να κόψουν το σκοινί. Μικρά άσπρα πουλιά φεύγουν γρήγορα προς κάθε κατεύθυνση μέχρι που τελειώνουν όλα.

Τίποτα πλέον δεν είναι όπως χθες.
Τίποτα δεν έχω να με πνίγει.
Τίποτα να με εγκλωβίζει.
Λευτερώθηκα



Ναπολέων...

4 σχόλια:

sykaki είπε...

έρεις τι σκοτωσε το σχοινί αλήθεια θέλεις να μάθεις; σκότωσε εκεινον που τον εκμεταλέυτικάν αλλα σκότωσε και εκείνον που τον αγαπησαν βαθεια καποίοι άλλοι αυτόν σκότωσε, μα αναρωτίεμαι το σχοινί να τον αγάπησε πιότερο από όσα τον αγάπησαν ή απλα εκείνοι που τον κορόιδεψαν έκαναν τον λαιμό του πιο κατάλληλο για τουτη τη θυλία ,Μα πως τους εκανε αυτή τη χάρη Ότι πονάει ειναι σκληρό και οτι ευτυχια χαρίζει ειναι μπροστα μας! Για ότι σε πόνεσε και για οποίον πάντα υπήρχε καποιος που σε αγαπούσε πιο πολύ καθε φορά!

ΜΕ αγαπη και τα παραμυθένια μου
Sykaki

Napoleon είπε...

Συκάκι μου,
κρέμασα οτιδήποτε εκμεταλλεύτηκαν όλοι τους. Όλες εκείνες τις στιγμές που τις θυμόμουν και θύμωνα με μένα. Δε θα ξανασυμβεί ποτέ ποια. Μόνο σε άτομα που μου έχουν σταθεί θα δίνω. Το σχοινί με άκουγε συνέχεια και ήξερε πιο καλά κ από μένα ότι έπρεπε να γίνει αυτό.
Είμαι λεύτερος για όλους αυτούς που αγαπώ και μου στέκονται. :)

sykaki είπε...

''Ξέρεις πως φοβαμαι την μέρα που θα ειμαι ελεύθερος απο 'σενα;'' άκουσα πρόσφατα!

Ελευθερία είναι μόνο δική μας κατάκτηση και οχι απαραίτητα χειραφέτηση αφού το έκανες μπράβο σου μονο εσυ μπορούσες να σε ελευθερώσεις και κανεις αλλος!

Ένα Sykaki!

sykaki είπε...

Βραβειο πο τις Γυναικειες σταχτες!