Μία βιτρίνα και ένα κουκλόσπιτο



Είναι
ένα γεμάτο σπίτι και όλα είναι εδώ. Όλα. Ότι θα ήθελε να αποκτήσει ένας κοινότατος άνθρωπος θα το βρει εδώ. Σαν ένα κουκλόσπιτο το οποίο είναι πίσω από ένα τζάμι και κανείς δε μπορεί να δει μέσα του. Είμαι ολότελα εκδιωγμένος κ μόνος κάθομαι στη μεγάλη ξύλινη καρέκλα. Το τζάκι δε σταμάτησε να καίει εδώ και μέρες μιας και ο χειμώνας έχει αρχίζει να δείχνει τα δόντια του κ το κρύο να μπαίνει από κάθε χαραμάδα για να βρει λίγη ζεστασιά κ αυτό.
Όλη
η ζωή μου είναι εδώ. Και όμως για μένα το σπίτι είναι άδειο. Λείπεις εσύ, το χαμόγελο σου, η παρουσία σου, το γέλιο σου και το δάκρυ σου. Νιώθω σα ζωγράφος ο οποίος βλέπει ένα τέλειο τοπίο, αλλά του έχουν πάρει τα πινέλα. Σε μένα δε ξέρω αν τα πήραν ή αν δε διεκδίκησα αρκετά εγώ την κατοχή τους.
Δε
με νοιάζουν τα πλούτη γιατί η καρδιά μου δεν έχει νέα συναισθήματα. Είναι σαν το νερό έξω αυτή τη στιγμή, παγωμένο, και μόνο που το βλέπεις φοβάσαι να το αγγίξεις.
Ζω
με τις δικές σου αναμνήσεις κ το δικό σου άρωμα. Το μαντήλι σου ποτέ δε γύρισες να το πάρεις και να μπορέσω να σου δείξω ότι τίποτα δεν έχω αλλάξει στο σπίτι. Είναι όπως το ήθελες. Άλλαξα αυτό που πάντα παρακαλούσες. Εμένα. Έγινα αυτό που ήθελες και τώρα έχω και εμένα και εσένα μέσα μου. Έχω τα πάντα, τότε, θα μου πεις. μου λείπουνε τα μάτια σου, το γέλιο σου, η σιγουριά σου και η αυτοπεποίθηση που έχεις όταν περπατάς.

Σε κουβαλάω παντού, κάθε στιγμή κάθε λεπτό...

Μονόδρομος
χωρίς επιστροφή η σκέψη σου. Σε περιμένω να έρθεις πίσω. Θα μπορούσα να προξενήσω τα πάντα σε μένα για να σε φέρω εδώ δίπλα μου. Να καθίσεις ξανά στον μεγάλο καφέ δερμάτινο καναπέ και να μου μιλάς με τις ώρες την ώρα που εγώ δε θα μπορώ να πάρω την ματιά μου από πάνω σου. Φοβάμαι πολύ το αύριο γιατί με σένα ένιωθα ότι περπατούσα σε ασφαλή τοπία. Ξέρεις τόσο καλά να βάζεις σε τάξη όλα τα πράματα. Με μένα παιδεύτηκες πολύ και σε κούρασε.
Πλέον
το μόνο που θέλω είναι να γυρίσεις και διαβάσεις τα γράμματα που ποτέ δε σου έστειλα. Είναι γεμάτα έρωτα, πόνο, άγχος, φόβο, λατρεία, εκδίκηση και χιλιάδες γιατί σε κάθε λέξη.

Παίρνω και πάλι μία ανάσα και πέφτω στα νερά μου...

Είναι 
πολύ δύσκολο να παλεύεις με το τέρας των αναμνήσεων μα ελπίζω να τα καταφέρω. Ό,τι και αν συμβεί θα είναι ευπρόσδεκτο γιατί εγώ θα το έχω προκαλέσει και αυτό.
Πάω
να βάλω και πάλι τα φτερά μου. Σε όποια κατάσταση και αν είναι. Θα αφήσω μόνο ένα χαρτάκι έξω από την εξώπορτα. 

Η πόρτα των συναισθημάτων μου είναι ανοικτή


Ναπολέων...

Τα έγχορδα των φεγγαριών (μέρος Γ')

(συνέχεια από το μέρος Α')



"Κάποια πράγματα στη ζωή δεν έχουν την τέλεια συνέχεια των παραμυθιών, έτσι και εγώ παρέλειψα αυτά που έχει κλειδωμένα η καρδιά μου. Οπότε μη ζητήσεις μέρος Β'. 
Στάσου στο πλάι μου για να το δεις..."

...Περιεργαζόμουν
κάθε σημείο του σχοινιού, πόσο τέλεια περνούσε κάτω ή πάνω από τον εαυτό του ξανά και ξανά. Δε θυμάμαι ποτέ να έμαθα αυτόν τον κόμπο αλλά νιώθω ότι αυτός ξέρει πολύ καλά εμένα.
Είμαι
τόσο κουρασμένος από όλα αυτά που με έχουν κουράσει. Πράματα τα οποία με φθείρουν. Πράματα τα οποία φθείρουν εμένα. Το εγώ μου, το είναι μου και τον εγωισμό μου.
Είναι
τόσο δύσκολο να βρεις άνθρωπο ο οποίος να σε καταλάβει αλλά συγχρόνως όλοι είναι τόσο απαιτητικοί από σένα στο να τους δίνεις. Σιχάθηκα το να δίνω και να βλέπω ύστερα ότι δεν αξίζουν. Μπορεί τα συναισθήματα να μη κοστίζουν αλλά σίγουρα κοστίζουν σε μένα πολύ.
Κρατούσα
όλο και πιο σφικτά το σκοινί. Τα χέρια μου άρχισαν να ιδρώνουν. Σήκωσα το βλέμμα μου και σκέφτηκα ότι πρέπει να ηρεμήσω και να γαληνέψω. Βρήκα τον προορισμό του σχοινιού μου. Πρέπει να εξιλεώσω κάποια πράματα και πρέπει να γίνει σήμερα. Σήμερα που είναι όλα τόσο ήσυχα.
Το
στερέωσα ευλαβικά και λίγο ψηλά. Έχω αφήσει μόνο ένα κερί στο δωμάτιο να δημιουργεί σκιές και φυσικά το λατρεμένο μου φεγγάρι απ' έξω. Παίρνω ένα σκαμνάκι μικρό ξύλινο για να φτάνω εκεί πάνω. Περνάω ότι με βαραίνει αργά από το σχοινί. Είναι τόσο σκληρό σε αίσθηση στο δέρμα. Ίσως έτσι, σκέφτομαι, θα έπρεπε να αντιμετωπίζω και εγώ κάποια πράγματα. Χωρίς συναίσθημα. Νιώθω να αφήνει μικρές γρατσουνιές σε ότι ακουμπάει. Όλα είναι στη θέση τους. Τίποτα δεν έχω ξεχάσει. Πρώτη φορά θυμάμαι τα πάντα και σίγουρα περίμενα να υπάρχει υπερένταση αλλά αυτή τη φορά όχι... Με μικρές κινήσεις πηγαίνω το πόδι μου στην άκρη από το σκαμνάκι και εκείνο δεν αντέχει και φεύγει...

"Ένα τέντωμα σχοινιού και μετά ησυχία"

Το
μόνο που ακούγεται είναι το σχοινί το οποίο τρίβει ότι έχει πιάσει σφικτά και σκοτώνει. Μικρές κινήσεις. Μικρές, μικρές οι οποίες σιγά σιγά σβήνουν κ αυτές. Τίποτα δε κινείται. Μόνο η φλόγα αλλά στον τοίχο η σκιά από το φεγγάρι δείχνει μία τρομακτική σκηνή. Ποτέ δε σταμάτησαν οι κινήσεις αλλά όλο και δυναμώνουν. Τα χτυπήματα έντονα προσπαθώντας να κόψουν το σκοινί. Μικρά άσπρα πουλιά φεύγουν γρήγορα προς κάθε κατεύθυνση μέχρι που τελειώνουν όλα.

Τίποτα πλέον δεν είναι όπως χθες.
Τίποτα δεν έχω να με πνίγει.
Τίποτα να με εγκλωβίζει.
Λευτερώθηκα



Ναπολέων...

Τα έγχορδα των φεγγαριών (μέρος Α')






Σήμερα
το φεγγάρι ακούγεται διαφορετικά. Καμία άλλη φορά δε το είχα ακούσει με αυτόν τον βαρύ τόνο. Ο αέρας είναι κρύος παρότι σήμερα είχε αρκετή ζέστη στο θάλαμό μου. Τα κάγκελα πιο κρύα από ποτέ. Όλα τόσο αλλαγμένα γύρω μου
Μόνο
εγώ είμαι ίδιος και δε νιώθω όμορφα σε μία τόσο μεγάλη αλλαγή. Γιατί να κρατάω όλα αυτά που δε χρειάζονται επάνω μου; Ίσως αυτά να είναι τελικά τόσο μεγάλο βάρος επάνω μου. Αν ο πόνος εξωτερικεύεται ως γέλιο, τότε ίσως να έχω αρκετό από δα αυτόν...
Το
άρωμα από το νέο άνθος του γιασεμιού μου μου φέρνει στο μυαλό ένα σχοινί που είχα φυλάξει στο πατάρι. Το είχα αγοράσει γιατί μου έκανε τόση εντύπωση... Κάποια πράματα στη ζωή μου πρώτα τα αγγίζω και μετά επιλέγω. Αυτό το σχοινί το είδα σε ένα πολυκατάστημα και μου έκανε εντύπωση το υλικό του. Δεν είναι σαν τα "τέλεια" πλαστικά σχοινιά. Έχει ατέλειες, η αίσθηση του είναι ζεστή παρότι είναι ψυχρό και η πλέξη του περίεργη, σαν εμένα.
Δε
το σκέφτηκα και πολύ και το άρπαξα από τον πάγκο. Σε όλο το δρόμο σκεφτόμουν ότι με αυτό ή θα στόλιζα κάτι πολύ όμορφο για να μπορεί να παίζει η γάτα της γειτόνισσας, ή θα έδενα κάτι πολύ βαρύ με αυτό. Δε γνωρίζω το γιατί, αλλά αισθανόμουν πλέον πιο "έτοιμος" σε οτιδήποτε θα απαιτούσε μία λύση με δα αυτό.
Νιώθω
ότι ήρθε αυτή η ώρα. Δε χρειάζεται όμως να στολίσω κάτι ούτε και να έδενα κάτι βαρύ με αυτό. Αίσθημα, συναίσθημα, τρόμος, ξέρω ή δε ξέρω τι είναι αυτό που θα γίνει μετά σηκώθηκα αργά και γρήγορα γρήγορα έψαξα και το βρήκα.
Ίδια
η αίσθηση όπως και τότε. Το ξετύλιξα ευλαβικά και άναψα ένα τσιγάρο. Έχει τόσο ησυχία που ακούγεται μέχρι και το χαρτί που παραδίνεται στη φλόγα. Φως δε χρειάζεται μιας και το φεγγάρι είναι απίστευτα απλόχερο μαζί μου απόψε. Το περιεργάζομαι χωρίς να ξέρω το ρυθμό των χεριών μου, ασυναίσθητα όμως έφτιαξα μια θηλιά.
Σάστισα...

Ένα πέπλο της σιωπής θα σκεπάζει σαν Μπαπούλας την ζωή σου



Βρες μιαν άλλη νύχτα, για να τυραννάς
να πας ν'ακούσεις μόνος σου που φυσάει ο αγέρας.
Πάλι να σε δέσουνε ψόφια ξωτικά
για να τρως τα ψίχουλα της περασμένης μέρας.

Μέσα στο δωμάτιο, την πόρτα να κοιτάς
μικρό το καταφύγιο, δεν θέλεις να κουρνιάσεις.
Σε μια φωλιά, που άδεια ειρωνικά
σου θυμίζει ό,τι θες να ξεπεράσεις.

Όλα όσα έκανες μπροστά σου θα τα βρεις
γλυκό παράπονο τη δίψα θα σου σβήνει.
Αφού σε τρόμαξε ο νόμος της σιωπής
να ξέρεις θα πηδιέσαι, μ'ο,τιδήποτε σε φτύνει.

Βρες μιαν άλλη νύχτα, για να τυραννάς
σε στράβωσαν απότομα τα φώτα όλου του κόσμου.
Τώρα σε τσουλάνε άδεια φορτηγά
σ' ένα μονόδρομο που τελειώνει εμπρός μου.


Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος

Ματωμένα ακόρντα


Με
αργά και βαριά βήματα πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά. Ντυμένος με το αγαπημένο του μαύρο κουστούμι προχωρούσε μέσα στη νύχτα. Το χέρι του κρατούσε τόσο σφικτά τον χαρτοφύλακα που άφησε τα σημάδια επάνω στο δερμάτινο χερούλι. Κάτι μέσα του ένιωθε ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα μπορούσε να απλώσει τα συναισθήματα του επάνω στα πλήκτρα και αυτό τον έκανε ακόμα πιο νευρικό.
Πιο
κάτω στο δάσος συναντήθηκε με την Μάριαν. Μια κοπέλα μετρίου αναστήματος με ώμους προς τα πίσω και ορθό ανάστημα το οποίο μαρτυρούσε ότι της άρεσε ο χορός. Ντυμένη και αυτή με την αγαπημένη της στολή μέσα στο κατάλευκο τούλι και το ροζ κορμάκι προχώρησαν προς το ξέφωτο.
Ένα
σημείο στο δάσος όπου η αποχή των δέντρων σχημάτιζε ένα αμφιθέατρο κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι. Στο πιάνο του Γουλιέλμου έλαμπε το φεγγάρι και φωσφόριζαν όλα τα πλήκτρα. Προχώρησαν και πλησίασαν το πιάνο. Πιάσανε με ευλάβεια το καπάκι της ουράς του πιάνου και το σηκώσανε. Έτσι του άρεσε να παίζει και εκείνη λάτρευε να βλέπει το πως τα σφυράκια χτυπούσαν τις χορδές.
Κάθισε
στο πιάνο του και άρχισε να ζεσταίνει τα δάκτυλά του ενώ εκείνη έδενε τις κορδέλες από τα ροζ παπούτσια της επάνω στις καλλίγραμμες γάμπες της. Τίποτα δεν παρέμβαινε στην σιωπή των δύο, Μόνο η αστροφεγγιά. Άνοιξε τον ακριβό του χαρτοφύλακα και έβγαλε τις παρτιτούρες.
Σιγά
σιγά πίεσε τα πρώτα πλήκτρα. Δυσκολευόταν στην αρχή και ο ήχος ήταν ελάχιστος. Απογοητεύτηκε και έσκυψε το πρόσωπο του. Στους ώμους του ένιωσε τα χέρια της Μάριαν να τον ακουμπάν και σιγά σιγά να τον αγκαλιάζουν. 

"Σαν να είναι η τελευταία φορά" 

του είπε και απομακρύνθηκε ξανά πέρνοντας και πάλι τη δική της στάση.
Ο
Γουλιέλμος της χαμογέλασε, πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να πιέζει αργά μία μία τις νότες. Ένα ελαφρύ αεράκι κούνησε τα μαλλιά του καθώς εκείνος ολοένα και περισσότερο σκιαγραφούσε στο μυαλό του "εκείνη" που τον έκανε να γράψει αυτή τη μελωδία. 
Ναι 
την έχει τώρα μπροστά του και δε χρειάζεται τις παρτιτούρες. Της μιλάει με τα μάτια του και εκείνη κάθεται σε μια γωνιά και ακούει τις νότες και πιο πέρα βλέπει την Μάριαν να χορεύει στο ρυθμό του. Το βλέμμα του κοιτάζει την Μάριαν επίμονα χωρίς να ξέρει το γιατί καθώς μες στη νύχτα πρώτη φορά μπορεί να διακρίνει τόσο έντονα τις φιγούρες της.
Ο
ήχος γινόταν όλο και πιο δυνατός αλλά από την ματιά του ξάφνου χάθηκε "εκείνη". Έφυγε πιο πέρα και του έφερε στα πόδια του όλες τις αναμνήσεις που πέρασαν μαζί.

"Τη κάθε στιγμή αγάπης που για εκείνη προσπαθούσε να της μάθει τη λέξη "εμείς" όταν εκείνη δε μπορούσε να επενδύσει στο "εγώ" της."

Αναρωτιόταν γιατί του έδειχνε αυτά αλλά συνέχιζε να παίζει στο ρυθμό του "εμείς". Εκείνη και πάλι του έδειχνε το πως εκείνος την βοηθούσε να σηκωθεί όταν έσπαγε τα μούτρα της αμέτρητες φορές από την ματαιοδοξία της μέσα στα σκοτεινά σημεία της ψυχής της αναζητώντας το "εγώ" της.
Τα
έχασε όμως για λίγο ο Γουλιέλμος αλλά και πάλι συνέχισε να παίζει. Του έδειχνε στιγμές τρυφερές μεταξύ τους ενώ αυτουνού τα μάτια άρχισαν να αφήνουν δάκρυα προσπαθώντας να την αγγίξουν χωρίς να σταματήσει η μελωδία. "Εκείνη" συνέχισε με γοργό ρυθμό να του πετάει αναμνήσεις οι οποίες του πλήγωναν το δέρμα σα κοφτερά μαχαίρια. Η Μάριαν έτρεξε να την σταματήσει. Η ψυχρότητα "εκείνης" σήκωσε αμέσως ένα ψηλό τοίχο ανάμεσα τους. Οι αναμνήσεις γίναν πολλές και η μία πίσω από την άλλη ξέσκιζαν το δέρμα του Γουλιέλμου. 
Εκείνος
όμως δε σταμάτησε να παίζει. Η αγάπη του είναι αυτή που του δείχνει τις νότες ακόμα και μέσα από τα μάτια του τα οποία θόλωσαν από το αίμα και τα δάκρυα. 
Το 
άλλοτε καθαρό του το σακάκι τώρα γέμισε αίματα και σκισίματα από τις αναμνήσεις τις οποίες "εκείνη" τις είχε ντύσει στις άκρες με μεγάλη μαεστρία με κοφτερά πετράδια και δηλητήριο.
Το δέρμα του άρχισε να απορροφά το δηλητήριο και ολοένα έδειχνε τα σημάδια του και περισσότερο καθώς το αίμα δεν μπορούσε να σταματήσει. Πιο πέρα η Μάριαν πάλευε με δύναμη και μανία καθώς προσπαθούσε να πλησιάσει τον Γουλιέλμο.
"Σ'αγαπώ"
φώναξε σε "εκείνη" με όλη του τη δύναμη καλύπτοντας την ένταση της μουσικής του. 

"Σε αγαπώ γιατί θέλεις να με σκοτώσεις;"

"Δε 
θέλω να σε σκοτώσω, θέλω να σε πληγώσω. Θέλω να σε πληγώσω, έτσι, γιατί κανείς δε μου έμαθε να αγαπώ", "εκείνη" όμως έβλεπε τον Γουλιέλμο να μη το βάζει κάτω και να συνεχίζει να παίζει τη μελωδία και ο θυμός της γέμισε σύννεφα τον ουρανό ολάκερο. Ο Γουλιέλμος της είπε με φωνή τρεμάμενη από το κλάμα "Αγάπη είναι να αντέχεις τις πληγές του άλλου. Δε θα σταματήσω να σε αγαπώ και να απελευθερώνω τις νότες μας μέχρι να σε γιάνουν" πιέζοντας ακόμα περισσότερο τα πλήκτρα για να της δείξει την πραγματική του αγάπη.
Ξαφνικά
τα πλήκτρα του πιάνου μετατράπηκαν σε γυαλιστερά, λεπτά, ξυράφια. Η Μάριαν σάστισε, όχι για πολύ καθώς ξεκίνησε να του φωνάζει του να μη συνεχίσει να πατάει τα πλήκτρα. Ο Γουλιέλμος όμως δεν την άκουσε και συνέχισε να πατάει με δύναμη τις χορδές του πιάνου μόνο που αυτή τη φορά τα δάκτυλα του ερχόντουσαν σε επαφή με κοφτερές λάμες καθώς άρχιζαν να γεμίζουν αίματα και χαρακιές. Το μέταλλο σταμάτησε να γυαλίζει και το αίμα έφευγε προς κάθε κατεύθυνση από τις άκρες των δακτύλων του. "Εκείνη" πάγωσε και εξαφανίστηκε όταν κατάλαβε ότι με τίποτα δε μπορούσε να τον κάνει να σταματήσει. Μαζί με "εκείνη" εξαφανίστηκε και αυτό που έκανε τη Μάριαν να μη μπορεί να κουνηθεί. 
Έτρεξε
δίπλα του μόνο που τώρα το κατάλευκο της τούλι είχε παντού αίματα. Τον αγκάλιασε τρυφερά καθώς τα δάκρυα της ξέπλεναν το αίμα από τα μάτια και το πρόσωπο του. Το πρόσωπο της Μάριαν αγνώριστο πλέον του έδινε κουράγιο ξαπλώνοντας τον στο μαλακό χώμα. Έβγαλε το μαντήλι του από τον χαρτοφύλακα στο οποίο είχε ραμμένα τα αρχικά του και σκούπισε όλες τις πληγές του. Όμως τα σημάδια ήταν φρικτά και ο πόνος αφόρητος. 
Σηκώθηκε
και μάζεψε τις παρτιτούρες του οι οποίες είχαν σκορπιστεί ολόγυρα.Κάθισε στη θέση του Γουλιέλμου και άρχισε να παίζει τις νότες μία μία. Η Μάριαν δεν είχε πει στον Γουλιέλμο ότι μπορούσε να παίξει πιάνο αλλά ούτε ότι έπαιζε κρυφά τις νότες που εκείνος έγραψε με τόσο αγάπη. Ο ρυθμός της γινόταν όλο και πιο μελωδικός και γέμιζε το ξέφωτο και πάλι αγάπη και συναισθήματα. 
Από 
το χώμα άρχισαν να βγαίνουν νότες οι οποίες πριν ενώ ήταν βαμμένες κόκκινες τώρα ήταν πιο καθαρές από ποτέ. Μία μία νότα της Μάριαν πήγαινε επάνω στις πληγές του Γουλιέλμου και έκλεινε ένα μέρος.
Το 
πρόσωπο της Μάριαν βλέποντας αυτό, χαμογέλασε και πάλι. Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να παίζει το ρυθμό του Γουλιέλμου, όσο ο χρόνος θα γιάτρευε όλες τις πληγές με τις νότες τις. Η αγάπη της μέσα από τις νότες θα του έδινε ξανά και πάλι την δύναμη στα δάκτυλα να γράψει νέες νότες, πιο αγαπητές, πιο δυνατές, πιο εκκωφαντικά καθαρές.


Ναπολέων...

Θωρακισμένη ζήλια




Μέσα
σε ένα μικρό δωμάτιο φωτισμένο με το ηλεκτρονικό και πολύχρωμο φως από μία τηλεόραση, συντονισμένη σε κάποιο ξεχασμένο κανάλι νιώθω τη ζήλια μου να μεγαλώνει.
Μια
ζήλεια τόσο πρόωρη και τόσο αφύσικα μεγάλη για ένα τόσο μικρό χώρο μοιάζει τρομακτική. Δυσκολεύομαι να πιστεψω ότι δε μπορώ να σε αγγίξω μα μου το δείχνεις με κάθε σου ματιά. Τόσο ψυχρή και τόσο απόμακρη που νιώθω μόνος στην άλλη άκρη του μυαλού σου.
Μου
μιλάς για παλιούς σου έρωτες και μου λες ότι, τότε ένιωθες παθιασμένη...

Άραγε να αναζητήσεις αυτό και να φύγεις;

Μπορώ
να σου δώσω ειλικρίνεια και ασφάλεια πρώτα απ'όλα μα με τίποτα δε μπορώ να γίνω το "κακό" παιδί για να παθιαστείς μαζί μου. Σου θυμώνω λίγο για το ότι θα έπρεπε να χαλαρώσεις μέσα σε αυτή την ασφάλεια μα απεναντίας εσύ αποξενώνεσαι ακόμα περισσότερο. Πίστεψε με...
Δε
θα κοιμηθώ για δεύτερη βραδιά προσπαθώντας να σε φέρω δίπλα μου. Θέλω και πάλι το χέρι σου να το σφίγγω σα με παίρνει ο ύπνος. Να σηκώνομαι το βράδυ να σε φιλάω και ξανά να πέφτω για ύπνο. Έτσι δίχως λόγο. Μόνο και μόνο επειδή το νιώθω...
Θα
δω και πάλι φωτογραφίες μας, για να ξεχαστώ. Είναι δύσκολα όταν είσαι μακριά μου. Σε έχω τόσο ανάγκη εδώ, να ζήσουμε ο ένας την καθημερινότητα του άλλου και μέσα από αυτή να καλπάσουμε με τα άλογα της ευτυχίας και της ηρεμίας.
Έχω
τόσο ανάγκη να μου ξεκλειδώσεις λίγο από τον εαυτό σου και ας είναι και το ελάχιστο για εσένα...

Έχω τόσο ανάγκη από εσένα...
Σκέφτομαι τόσο πολύ εσένα...
Θέλω τόσο πολύ από εσένα...
Μισώ τόσο πολύ την άμυνα που δέχομαι από εσένα... 
Να μη μου λείπεις...
Να μη σου λείπω...

Ναπολέων...
 

Αμυντικοί κώδικες



Τα
βήματα βαριά μέσα στο χώρο του μυαλού σου. Γυρίζω συνέχεια και προσπαθώ να καταλάβω το τι συμβαίνει μέσα σου. Κάθε σπιθαμή κάθε άμυνας σου κοιτάω και προσπαθώ να την αποκωδικοποιήσω.
Κάνω
μικρά διαλείμματα όποτε γυρίζεις από την άλλη τη ματιά σου. Η ασφάλεια σου αυστηρή όσο καμία άλλη...
Νιώθω
μόνος. Ευχάριστο και συνάμα δυσάρεστο. Γυρίζω και δε σε βρίσκω πουθενά... Ένας αέρας μου χαϊδεύει τα μαλλιά και, να, μου θυμίζει το δικό σου χάδι. Δε σε έχασα... απλά δε σε βλέπω... Προσπαθώ να βρω το συνδυασμό αυτής της άμυνας για να σε δω.

Μάταια, είσαι εκπαιδευμένη να φυλάς κάτι και να παραφυλάγεσαι εκεί γύρω.

Το
βλέμμα μου πέφτει χαμηλά και στο λιθόστρωτο διακρίνω κάποια σημάδια. Σημάδια που άφησες εσύ να δω και να "διαβάσω". Τώρα μένω μόνος, εγώ και τα σημάδια...

Μόνος, μόνο για όσο χρειάζεται για να φτιάξω το παζλ...

Ναπολέων...
 

Αιρετικές σκέψεις




Ξαφνικά,
περιβάλλον γνώριμο. Άραγε να έχω ξαναρθεί; Άραγε να είναι αυτό που ζητάω ή απλά να ζω με ψευδαισθήσεις; Μήπως τελικά ο δρόμος δεν είναι σωστός; Μήπως ... μήπως...  τόσες σκέψεις με γυροφέρνουνε σε σένα κάθε στιγμή.
Αν
η μέρα έχει δύο επιλογές εγώ είμαι συνέχεια δίπλα σου και σε νιώθω.
Άραγε
να είμαι σε σωστό δρόμο;
Ψάχνω
το χέρι σου και την ματιά σου γύρω μου. Ταξιδεύω συνέχεια μπροστά της ψάχνοντας τι είναι αυτό που κοιτάνε. Προσπαθώ να ανακαλύψω τι σκέφτονται...
Άραγε
να με πιστεύεις;
Προσπαθώ
να σου δείξω πράγματα και συναισθήματα. Να σε βάλω στον κόσμο μου αλλά φοβάμαι τόσο πολύ... μη φοβηθείς και τρομάξεις.
Σε
πιάνω από το χέρι τρυφερά και σε οδηγώ στη καθημερινότητα μου. Μοιράζομαι σκέψεις και συναισθήματα με την καρδιά σου.
Φοβάμαι
μη θεωρήσεις κάτι ψεύτικο και φύγεις. Φοβάμαι να σου δείξω ότι θες να μείνεις μη σε φοβίσω και πάλι... Μην είμαι κάποιο απωθημένο σου και αύριο δε θα σε βρίσκω. Αυτά τα συναισθήματα, αυτός ο έρωτας, αυτή η τρέλα είναι τόσο γλυκιά. 
Δε
μιλάω όμως, αναζητάω το χέρι σου και είσαι εδώ. Τόσο τρυφερό συναίσθημα τα μάτια σου στα μάτια μου. Σήμερα θα σου έρθω χωρίς να ξέρει κανείς τίποτα...

Ανυπομονησία...

Το τρένο μάλλον φτάνει στο προορισμό του.

Το
πρόσωπο μου κουρασμένο από το ταξίδι και το κορμί και η ψυχή ζητάνε ηρεμία και γαλήνη. Με υπομονή σιγά σιγά η ασφάλεια σου, θα με αναστήσει

Ηρεμία...


Ναπολέων...
  

Νοηματικές νότες στις σταγόνες της βροχής




Σαν
βουβή ταινία μοιάζει η μεριά σου στο μυαλό μου. Δε σ' ακούω μάτια μου και έχω δοκιμάσει τα πάντα... Ίσως να φταις εσύ... ίσως να φταίω εγώ. Αόρατος τοίχος με μήκος όση η απόσταση μας.

Προσπαθώ να σου μιλήσω...
Προσπαθώ να σε ακούσω...
Προσπαθώ να σε νιώσω...

Ησυχία.

Η
απόλυτη ησυχία με ταράζει. Ανέκαθεν η ησυχία με τρόμαζε και τώρα πάλι τα ίδια. Θέλω να σου έρθω... όπως τα διψασμένα πουλιά ταξιδεύουν χιλιόμετρα για αυτό το οποίο τους προστάζει η φύση.
Θέλω
να σε δω.
Μια λέξη σου θα είναι προσταγή μου...
Λέξεις
λέξεις λέξεις χιλιάδες στον αέρα και όλες όχι δικές σου.
Κρίμα κρίμα κρίμα να μη μου στείλεις ένα σημάδι σου.
Η
βροχή μυρίζει το άρωμα σου... εδώ και μέρες αιωρήτε γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου και έξω μου.
Να
βγω βραχώ και να μου μυρίζεις μια ζωή... Πάμε...

Ναπολέων...
 

Αλκοόλ μηδέν βαθμών




Είναι
μία από αυτές τις στιγμές που παραβιάζεις το μυαλό και προσπαθώ να κλέψω λίγο χρόνο από την μάχη για να σου γράψω αυτό το γράμμα. Μου είπες ότι τα μαζεύεις σα φυλακτό και πλέον η γραφή για μένα είναι πιο δύσκολη και πιο βαριά. Δε μπορώ να ξεχάσω αυτό που μου έγραψες στην προηγούμενη επιστολή σου. "Θέλω να ερωτευτώ" μου είπες και έτσι έκλεισες το γράμμα σου και αυτό το έκλεισες στο φάκελο μαζί με το άρωμα σου.
Κοιμάμαι
πια ταραγμένους ύπνους. Βλέπω εσένα να χάνεσαι στη σιωπή και να μου παίρνεις και όλα τα γράμματα σου. Ξυπνάω ιδρωμένος και το πρώτο που κάνω είναι να ψάξω στο μεταλλικό κουτί, τα γράμματα σου. Να βεβαιωθώ ότι είναι όλα ανέπαφα. Στην εσωτερική τσέπη από το χιτώνιο έχω συνέχεια το τελευταίο σου γράμμα. Το έχω φυλακτό και συνέχεια βλέπω τα μάτια σου. Τις προάλλες έπαθα μια κρίση μέσα στον ύπνο όταν σε είδα να φεύγεις την ώρα που ερχόμουν να σε αγκαλιάσω. Να μη φεύγεις μόνη. Ξύπνησα ταραγμένος και ιδρωμένος αλλά αυτή τη φορά μαζί και οι υπόλοιποι στο θάλαμο. Ειδοποίησαν τον γιατρό. Σε λίγο ήρθε και μου έκανε μία ηρεμιστική ένεση.Έτσι άρχισε η εποχή των ηρεμιστικών...
Αλήθεια,
γιατί να πρέπει να μην είναι ερωτευμένος κάποιος; Αυτή την ερώτηση έκανα στον Διοικητή μου αλλά απόκριση δε πήρα. Η φλόγα του κεριού, αδύναμη. Κι όμως εσύ δυναμώνεις όλο και περισσότερο στη σκέψη μου. Σκέφτομαι την ώρα που θα ανοίγεις αυτό το γράμμα. Θέλω να μου στείλεις μια φωτογραφία σου. Να την έχω μαζί με το γράμμα σου και όταν θα νιώθω αδύναμος στην μάχη, να σε βλέπω. Απ' αυτά τα μάτια παίρνω θάρρος εγώ συνέχεια. Οι δυνάμεις μου έχουν ανάγκη εσένα. Πολύ από εσένα...Το ξέρεις πολύ καλά πως θέλω να σε δω...
Παίρνω
την φράση "Θέλω να ερωτευτώ" την κάνω καμβά και πριν κοιμηθώ ζωγραφίζω την στιγμή που θα κατεβαίνω από το τρένο και θα σε βλέπω ξανά μπροστά μου στον σταθμό. Σε φαντάζομαι ξανά με το όμορφο κόκκινο σου φόρεμα, το ακριβό σου το παλτό και τις ψηλές σου γόβες. Μα πιο πολύ από όλα μένω στα μάτια σου και στο χαμόγελο σου. Το πιο ακριβά κοσμήματα στο πιο ακριβό κοσμηματοπωλείο.
Οι
μέρες περνάνε πλέον δύσκολα κι όμως πάνε δύο χρόνια μακριά σου. Μας υποσχέθηκαν ότι θα γυρίσουμε σύντομα πίσω. Ακούς; Σύντομα. Το κρύο επιδεινώνεται εδώ πέρα και πλέον η σκέψη σου για να με ζεστάνει μου φαίνεται οριακή. Βάλε μου ένα φιλί σου στις επόμενες σου λέξεις. Ακόμα νιώθω το τελευταίο μας στα χείλη μου.
Το
δώρο που μου έστειλες όπως σου υποσχέθηκα, θα το φορέσω στα γενέθλια μου τα οποία θα τα γιορτάσουμε μαζί. Περιμένω πως και πως. Ανοίγω κλεφτά το κουτάκι εκείνο και τα μάτια μου θολώνουν από χαρά. Εγώ σε αντάλλαγμα σου έκανα δώρο μια υπόσχεση. Μόλις γυρίσω να φύγουμε οι δυο μας ένα Σαββατοκύριακο. Μόνο οι δυο μας, έξω ο ουρανός και η θάλασσα και μέσα ο έρωτας.
Κάπου
εδώ πρέπει να κλείσω το γράμμα μου γιατί η νύχτα έχει τελειώσει και μαζί με αυτήν και η φλόγα του κεριού. Αύριο λένε ότι τα πράγματα θα είναι έντονα και θα πρέπει να έχουμε το νου μας. Σε φιλώ γλυκιά μου και σου στέλνω ένα φιλί στα χείλη σου και ένα φιλί να σε φιλάει.

Ναπολέων...
  

Σκέψεις δικές μου και δικές μου...



Πίστεψε με,
θέλω να σου γράψω ένα γράμμα ερωτικό. Με το μελάνι να σκιαγραφήσω κάθε λεπτομέρεια των χρωμάτων σου. Μα δεν υπάρχει τέτοια ποσότητα σε κόσμο ανάλογης της ομορφιάς σου. Πίστεψε με...

Πίστεψε με,
να ευθυγραμμίσω τους πλανήτες και να περπατήσουμε μαζί ως τα πέρατα του σύμπαντος. Να φύγουμε από ότι μας κρατάει εδώ κάτω. Πίστεψε με...

Πίστεψε με,
να σε ντύσω με λέξεις να με νιώθεις όταν εγώ θα μένω μακριά από την παρουσία σου. Να νιώθεις την ασφάλεια μου. Πίστεψε με...

Πίστεψε με,
να στέκομαι μπροστά σου και να διαβάζω την κάθε επιθυμία των ματιών σου, κρατώντας το χέρι σου ακόμη και αν δε με κοιτάς. Πίστεψε με...

Χαρτί
λευκό να γίνω. Τις σκέψεις σου επάνω για να γράψεις. Να μη στεναχωρηθείς ποτέ ξανά. Στις λέξεις σου να γυρίζω αργά και να αφομοιώσω κάθε ευαισθησία σου. Να μυρίζω το άρωμα σου και να νιώθω τη καμπύλη του λαιμού σου.
Χρώμα
να γίνω για να τονίσω την κάθε σου αρετή. Να περάσω κρυφά τις πύλες σου και τις πληγές να κλείσω χωρίς να το ξέρεις εσύ. Να περάσουμε θάλασσες βουνά μαζί. Να πετάξουμε ψηλά...
Σκέψη
να γίνω να με έχεις πάντα στο μυαλό σου, ποτέ μη με αφήσεις. Τόσο αγνή, τόσο μεγάλη. Θα είμαι τόσο ήσυχος και σε μια γωνιά θα στέκω να σε φιλάω. Φυλαχτό σου για πάντα.
Σταματάω
και περιμένω μια ματιά σου. Την ματιά σου. Δε πειράζει που δεν έχεις λόγια πρόχειρα. Κοίταξε με. Ακόμα να με δεις και μαραζώνω...
Μη
φοβάσαι για το τι θα σκεφτώ. Δε με τρομάζει τίποτα. Είμαι τόσο δυνατός στο πλάι σου. Έντονα τα συναισθήματα σου και προσπαθείς να τα δαμάσεις.

Άφησε τα ελεύθερα. 
Άφησε τα.
Άφησε τα να μας ταξιδέψουν.
Άφησε τα.
Άφησε τα να σε φέρουν σε μένα.
Και αγκάλιασε με...


Ναπολέων...
  

Μια εκκωφαντική σιωπή στο βυθό της μοναξιάς σου...



Σε
κοιτάζω και περνάω μέσα από τα μάτια σου απευθείας στην καρδιά σου...Έχω βρει τον τρόπο να περάσω τις σφραγισμένες πόρτες τις καρδιάς σου.
Προχωράω μέσα στο σκοτάδι φοβισμένος, μοναχά με ένα κερί για φως και με ότι άμυνα μου έχει απομείνει από τον θλιμμένο ήχο της καρδιάς σου.
Δεν
έχω χάρτη της ψυχής σου ούτε της καρδιάς σου. Ακούω τις νότες του βιολιού και απλά προχωράω.
Τις
ακολουθώ αλλά ,ω θεέ μου, εκείνες όσο τις πλησιάζω τόσο χαμηλώνουν. Πόσο πονεμένες νότες. Είναι νότες μιας άλλης κλίμακας. Της δικής σου κλίμακας. Δε τις έχω ξανά ακούσει. Πιο πέρα τα πλήκτρα ενός πιάνου κάνουν αισθητή της παρουσία τους.
Σημάδια
του χρόνου παντού, χρόνου ο οποίος μπήκε και δεν βρήκε κανέναν. Φοβήθηκες και έκλεισες το μέσα σου για να ζήσεις στην ασφάλεια σου. Παρατηρώ γύρω μου ότι μπορώ μέσα στο σκοτάδι, με την βοήθεια ενός κεριού. Φαντάζει σαν μεγαλοπρεπής πύργος. Εντυπωσιακός θα ήταν με φώτα και χαρούμενες ψυχές αλλά τώρα φαντάζει τόσο τρομακτικός...
Το
κερί τρεμοπαίζει από μία παρουσία! Είσαι εσύ; Ναι είσαι εσύ...
ναι εσύ... εσύ... εσύ...
δε με αναγνωρίζεις. Δεν έχεις την δύναμη να πιστέψεις πλέον την αλήθεια επειδή σου πρόσφεραν απλόχερα ψέμα και πόνο για αληθινή αγάπη.
Δε με πιστεύεις. Δε πιστεύεις τίποτα. Ούτε το σημάδι μου.
Σε πιάνω από το χέρι και το πρόσωπο σου γίνεται τρομαχτικό.
Φοβερή
η παρουσία σου - με τρομάζει δε μ' αφήνει να αναπνεύσω. Ο φόβος σου γίνεται οργή και το θάρρος μου φοβία. Ένα ουρλιαχτό αθώας ψυχής βγαίνει από μέσα σου μαζί με έναν δυνατό αέρα που μαζί του φέρνει σκόνη και μου σβήνει το κερί. Με ρίχνεις κάτω και εγώ χάνω τις αισθήσεις μου.
Με
βρίσκουν οι αισθήσεις μου στην κορυφή του πύργου και κάτι να με κρατάει από τον λαιμό και να μου ζητάει να πω ότι, ότι δείχνω είναι ψεύτικο. Το φως των αστεριών διαγράφει στοιχεία του προσώπου σου. Εκείνα τα στοιχεία που θαύμαζα όταν εσύ κοιτούσες αλλού. Ψάχνω να βρω από κάπου να πιαστώ για να σου πω... ότι δεν έχω κάτι ψεύτικο.
Γρήγορη
απότομη και ψυχρή η κίνηση σου. Η διαδρομή μικραίνει προς το χώμα πολύ γρήγορα... Πνεύματα έρχονται γύρω μου και με ξεσκίζουν κάτω από το φως του φεγγαριού. Είναι δικά σου και με τις εντολές σου μου ξεσκίζουν την ψυχή μου με μανία...
Το
ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Δεν αντέχω άλλο. Δε μου έχει απομείνει τίποτα άλλο.
Μια
δύναμη με τραβάει προς τα πάνω. Τα 'χω χαμένα και δε μπορώ να καταλάβω τι γίνεται γύρω μου. Ακούω ξανά τα πλήκτρα και μυρίζω το άρωμα σου.
Με
επαναφέρεις ξανά στην ζωή, έτσι τόσο απλά και μου λες να μείνω μακριά σου. Να φύγω από τον κόσμο σου και να μπω μέσα σε λέξεις που θες.
Δε
μπορώ να μπω μέσα ψέμματα για μια αλήθεια.
Σχώρα με μάτια μου...


Ναπολέων...
   

Αβράδιαστη ημέρα...


Όταν
σε λίγο για όλους θα έχει αλλάξει κάτι... για μένα δε θα έχει αλλάξει τίποτα...
Άλλωστε ποτέ δε με ένοιαζε ο χρόνος...
Αιωνιότητα...
Συναισθηματικός
άγνωστη λέξη για την εποχή μας. Άλλωστε το να είσαι συναισθηματικός σημαίνει πάνω από όλα ότι εκτίθεσαι.
Δεν
θα με καταλάβεις εύκολα. Άμυνα. Έτσι μένεις αγνός και δε σε λερώνει ο καθένας με τις σκέψεις του. Σκέψεις οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά. Δεν αγαπάνε κανένα. Δε σκέφτονται κανένα.
Πως
αλλιώς να ζήσεις. Να ζήσεις αληθινά. Χωρίς συναισθήματα. Πρέπει να μάθεις να αγαπάς. Αγάπη... τι παράξενη λέξη και αυτή... έχει καταντήσει τόσο φθηνή... τόσο ανταλλάξιμη.
Η
εμπιστοσύνη είναι και αυτή πλέον σπάνια... Θέλω να βρω ένα λιμάνι να εμπιστεύομαι τις σκέψεις μου.
Δυσκολίες.
Αν
τολμάς φανερώσου. Άλλωστε και εσύ δε θα έχεις περάσει και λίγα. Οι άνθρωποι πουλιούνται μεταξύ τους... Τι σε φοβίζει αφού με βλέπεις; Πες μου τι...
Μίλησε
μου όπως δεν μου έχει μιλήσει κανείς επάνω σε αυτήν την γη. Νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω αλλά μόλις σε βλέπω ανεβαίνει ένας κόμπος στο λαιμό.
Φοβάμαι
να μη σε τρομάξω.... Όσο και αν σου φανεί αστείο, ο κόσμος σήμερα τρομάζει στην ειλικρίνεια και φεύγει. Αυτό δε θέλω... Μείνε εδώ...
Μείνε...
Μαζί θα κάνουμε αυτό το ταξίδι και ας μη βγάλει πουθενά...
Μπερδεμένες λέξεις
Μπερδεμένες φράσεις
Μπερδεμένες ματιές
τόσο μα τόσο ερωτευμένες σκέψεις δίπλα σου...
Σου χαρίζω αυτό το μενταγιόν μαζί σου  να το έχεις. Όταν το ανοίγεις να βλέπεις γραμμένο το τι μας συνέδεσε και με έφερε εδώ...
Εδώ
να μένω πλέον μόνος και να μη φοβάμαι. Να μη φοβάμαι και να περιμένω.
Πεπρωμένο.


Ναπολέων...