Ασυναίσθητα



Επιστρέφοντας με το τρένο το μόνο το οποίο έχω να με ακουμπάει είναι το κρύο τζάμι καθώς έχω ακουμπήσει επάνω του. Νιώθω τόσο κενός να κάνω αυτό το ταξίδι μόνος μου. Σε θέλω εδώ, δίπλα μου, μέσα μου, έξω μου... στο είναι μου.
Δε κατάλαβα πως έγινε. Μόνο είδα το αποτέλεσμα. Και εσύ κλεισμένη όσο καμιά άλλη φορά στο απόρθητο σου φρούριο και εγώ απ' έξω. Παραδομένος γράφω απλά λόγια χωρίς να τα χωρίζω όπως άλλοτε με τον τρόπο μου. Όλες τις άμυνες τις έριξα και στέκομαι μπροστά σου. Με ένα βλέμμα κενό και μετέωρο. Να περιμένω έναν ήχο δικό σου. 
Στέκομαι εδώ μπροστά σου ξανά, ένας ιππότης χωρίς τη στολή του, χωρίς το σπαθί του, με την ψυχή του στα χέρια του να έρθεις να την πάρεις. 


Ναπολέων


Κόκκινο στο χιόνι





Λίγο
στα γρήγορα οι σκέψεις περνάνε μιας και το ρολόι σε λίγο θα δείξει 12 και εγώ θα πρέπει να έχω τελειώσει τον υποτιθέμενο απολογισμό της χρονιάς.
Δε
μου φαίνεται και πολύ δύσκολο μιας και μπόρεσα και τακτοποίησα ότι με πλήγωσε αυτή τη χρονιά, κράτησα ότι με ζωντάνεψε και ξέχασα οτιδήποτε άλλο.
Παράπονα
είναι και τίποτα έτσι για να δείξω ότι ακόμα μπορώ να αγαπώ. Μ'ακούς. Μπορώ. Κάνε λίγο υπομονή και από εδώ σου ζητώ συγγνώμη για το χρόνο που χρειαζόμουν.
Έπρεπε
να πονέσω, να με σκίσουν, να ματώσω, να δω φεγγάρι γεμάτο, να πιω ποτήρι με κρασί γεμάτο και να δω εσένα και τα μάτια σου στα χρυσά ξερόφυλλα των δέντρων.
Στο
χιόνι θα χαράξω όνομα ή τα μάτια σου, για μένα ένα και το αυτό. Λίγο υπομονή... λίγο... να χιονίσει και θα γίνει και αυτό...
Να
μη με προδώσεις ποτέ, ούτε εμένα, ούτε εσένα, ούτε τις επιλογές σου. Να μη μετανιώσεις ποτέ για τίποτα και καμία λέξη μη πάρεις πίσω. Δικαιολόγησε τη και ρίξε την στη τάφρο του μυαλού σου να μη τη βρεις ποτέ ξανά.
Σήκω
ξύπνα να αλλάξει η χρονιά, είναι μόνο είκοσι λεπτά μακριά.

"Σήκω και έλα να ξεκινήσουμε ένα καθαρό ημερολόγιο μαζί"

Μα
μη σηκωθείς απότομα και ζαλιστείς, μα ακόμα και αν το κάνεις, γύρε στο πλάι σου. Θα με βρεις εκεί...


Ναπολέων


Μια νύχτα στο νησί







Όλη
νύχτα περπατούσα πλάι στη θάλασσα,
σκεφτόμουν έρωτας και πάθη, φιλίες και γνωριμίες
οι οποίες φυλλορροούν στο βωμό του χρήματος και της οικονομικής κρίσης.
Δύσκολο
έργο να κρατήσεις κάτι ζωντανό και να δίνεσαι συνέχεια, ευχάριστο στην αρχή, κουραστικό στη μέση, απογοητευτικό όταν προσπαθήσεις να ζητήσεις λίγο από αυτό που έδωσες...

Θέλει "δουλειά", αγάπη και υπομονή

Σκοινί
που κόβεται είναι η φιλία, εξαρτώμενη όμως από δύο χέρια για να ξαναδέσει.
Κοιμάσαι
και ξυπνάς με τις ίδιες έγνοιες χωρίς κανένα να νοιάζει.Δεν είμαι έτσι εγώ. Εγώ είμαι αυθόρμητος και μ' αρέσει να απολαμβάνω τη ζωή χωρίς την έγνοια των χρημάτων ή των προνομίων.
Μπήκα
σε καλούπια, ζόρικα, στενά. Έκανα τα θέλω μου πέρα, όταν ξεκίνησα να πραγματοποιώ ανάγκες ή επιθυμίες άλλων...
Τόσο
όμορφο, αλλά όταν ζητάς κάτι και για σένα, τόσο απογοητευτικό σε ένα κόσμο ο οποίος αρέσκεται μόνο να παίρνει...

 Σου λέω, λυγίζω και περιμένω να πεις, μη θλίβεσαι. 

Απογοητεύομαι
ήσυχα και περιμένω να αυτοξεχάσω ότι με πλήγωσε.



Ναπολέων...

Somebody That I Use To Know...




Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
Told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
And you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
And I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know...

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
And you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know

I used to know
That I used to know

Somebody...




Λαχταρώ



Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και
να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,


Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,


Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,


Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,


Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,


Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, έρωτα μου για σένα...



Ναπολέων...
 (από το ''ΛΑΧΤΑΡΩ'' της Σάρας Κέιν)

Σταγόνες από μέλι



Πες
κάτι να σ' ακούσω. Να σ' ακούσω ξανά και ξανά. Μέσα από τα λόγια σου τα δάκρυα της καρδιάς σου να νιώθω ότι στεγνώνουν. Μέρα με την μέρα πιο πολλά από τα δάκρυα να βγαίνουν και να ανθίζουν κυκλάμινα.
Έλα
να νιώσεις και εμένα. Δώσε μου το χέρι σου και ακούμπησε το στη φωνή μου.

Νιώσε την...

Γαλήνια,
σταθερή,χρωματισμένη με τα δικά σου χέρια. Παίζοντας απλά λίγο τα πλήκτρα μου χρωμάτισες ένα φεγγάρι.
Τώρα
σε καλώ αυτό το φεγγάρι να το βλέπουμε μαζί από εδώ και πέρα. Κάθε μέρα κρατώντας το δικό σου χέρι, το δικό μου διψασμένο. Είναι τόσο μεγάλη η λαχτάρα που στο βλέμμα σου σαστίζω.

Μείνε μέχρι να μη κομπιάζω...

Θα
μείνω εδώ πέρα νηστικός, μέχρι να βρω το θάρρος. Αυτό που βρίσκω όταν φεύγεις από δίπλα μου και χάνω στα κοντινά σου βήματα.

Οδήγησε με... 
Λαχτάρισε με... 
Φίλησε με... 


Ναπολέων...

Μία βιτρίνα και ένα κουκλόσπιτο



Είναι
ένα γεμάτο σπίτι και όλα είναι εδώ. Όλα. Ότι θα ήθελε να αποκτήσει ένας κοινότατος άνθρωπος θα το βρει εδώ. Σαν ένα κουκλόσπιτο το οποίο είναι πίσω από ένα τζάμι και κανείς δε μπορεί να δει μέσα του. Είμαι ολότελα εκδιωγμένος κ μόνος κάθομαι στη μεγάλη ξύλινη καρέκλα. Το τζάκι δε σταμάτησε να καίει εδώ και μέρες μιας και ο χειμώνας έχει αρχίζει να δείχνει τα δόντια του κ το κρύο να μπαίνει από κάθε χαραμάδα για να βρει λίγη ζεστασιά κ αυτό.
Όλη
η ζωή μου είναι εδώ. Και όμως για μένα το σπίτι είναι άδειο. Λείπεις εσύ, το χαμόγελο σου, η παρουσία σου, το γέλιο σου και το δάκρυ σου. Νιώθω σα ζωγράφος ο οποίος βλέπει ένα τέλειο τοπίο, αλλά του έχουν πάρει τα πινέλα. Σε μένα δε ξέρω αν τα πήραν ή αν δε διεκδίκησα αρκετά εγώ την κατοχή τους.
Δε
με νοιάζουν τα πλούτη γιατί η καρδιά μου δεν έχει νέα συναισθήματα. Είναι σαν το νερό έξω αυτή τη στιγμή, παγωμένο, και μόνο που το βλέπεις φοβάσαι να το αγγίξεις.
Ζω
με τις δικές σου αναμνήσεις κ το δικό σου άρωμα. Το μαντήλι σου ποτέ δε γύρισες να το πάρεις και να μπορέσω να σου δείξω ότι τίποτα δεν έχω αλλάξει στο σπίτι. Είναι όπως το ήθελες. Άλλαξα αυτό που πάντα παρακαλούσες. Εμένα. Έγινα αυτό που ήθελες και τώρα έχω και εμένα και εσένα μέσα μου. Έχω τα πάντα, τότε, θα μου πεις. μου λείπουνε τα μάτια σου, το γέλιο σου, η σιγουριά σου και η αυτοπεποίθηση που έχεις όταν περπατάς.

Σε κουβαλάω παντού, κάθε στιγμή κάθε λεπτό...

Μονόδρομος
χωρίς επιστροφή η σκέψη σου. Σε περιμένω να έρθεις πίσω. Θα μπορούσα να προξενήσω τα πάντα σε μένα για να σε φέρω εδώ δίπλα μου. Να καθίσεις ξανά στον μεγάλο καφέ δερμάτινο καναπέ και να μου μιλάς με τις ώρες την ώρα που εγώ δε θα μπορώ να πάρω την ματιά μου από πάνω σου. Φοβάμαι πολύ το αύριο γιατί με σένα ένιωθα ότι περπατούσα σε ασφαλή τοπία. Ξέρεις τόσο καλά να βάζεις σε τάξη όλα τα πράματα. Με μένα παιδεύτηκες πολύ και σε κούρασε.
Πλέον
το μόνο που θέλω είναι να γυρίσεις και διαβάσεις τα γράμματα που ποτέ δε σου έστειλα. Είναι γεμάτα έρωτα, πόνο, άγχος, φόβο, λατρεία, εκδίκηση και χιλιάδες γιατί σε κάθε λέξη.

Παίρνω και πάλι μία ανάσα και πέφτω στα νερά μου...

Είναι 
πολύ δύσκολο να παλεύεις με το τέρας των αναμνήσεων μα ελπίζω να τα καταφέρω. Ό,τι και αν συμβεί θα είναι ευπρόσδεκτο γιατί εγώ θα το έχω προκαλέσει και αυτό.
Πάω
να βάλω και πάλι τα φτερά μου. Σε όποια κατάσταση και αν είναι. Θα αφήσω μόνο ένα χαρτάκι έξω από την εξώπορτα. 

Η πόρτα των συναισθημάτων μου είναι ανοικτή


Ναπολέων...